29 d’octubre, 2011

Secretos en voz baja

Todavía no me voy. Todavía no me muero.
No me muero por él. No me muero por las cosas que nos quedan por vivir.
No me muero por Maria, Iban, Txell, Oriol, Mercè. No me muero por Núria y Patri.
No me muero por Arnau, Roger, Laura, mi padre y mi madre.
No me muero todavía porque no me da la gana.
Pero sobretodo, por encima de todo, no me muero por mis abuelos.
Ellos ya no están, y todavía es demasiado pronto para juntarme con ellos.
Tendría pocas cosas para contarles.

3 comentaris:

Anònim ha dit...

he ensopegat amb el teu blogg per casualitat. De sobte, el parquet del terra s'ha transformat en sorra i la lampada en una palmera. El sofa és una vella canoa. I el meu portatil, el cofre del tresor obert al devant dels meus ulls

la convidada d'honor ha dit...

i els afalags ressonen com un jazz suau que omple l'espai...

xavier puerta coll ha dit...

Gracies! i ho sento, no sabia que apareixia com "anonim". Em dic xavi i també tinc un blog al blogger:
http://xavierpuerta.blogspot.com/
pero fa molt que no l'actualitzo... fa temps que no li trobo gaire sentit. Pero és un plaer llegir coses escrites amb tanta sensibilitat com les teves!